ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

του Αλέξανδρου Ζέρβα Ένα βαθύ ρήγμα, το οποίο φαίνεται πως ενυπήρχε εδώ και πολύ καιρό στο εσωτερικό του δικαστικού σώματος, ήρθε στην επιφάνεια με αφορμή τη διερεύνηση της υπόθεσης Novartis και τις «πολεμικές» ανακοινώσεις που εκδόθηκαν τις τελευταίες μέρες με τις υπογραφές μελών του προεδρείου της Ένωσης Δικαστών κι Εισαγγελέων. Ιδιαίτερα η ανακοίνωση μελών της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΔΕ, με την οποία επετίθεντο σε πέντε συναδέλφους τους που με  δημόσια δήλωση τους τάχθηκαν υπέρ της παραμονής της δικογραφίας στους ανακριτές διαφθοράς, είναι αλήθεια πως προκάλεσε σε πολλούς δικαστικούς αλγεινή εντύπωση σε ό,τι αφορά το ύφος και τη φρασεολογία της. Αυτή τη θέση, λοιπόν, χαρακτηρίζουν ως «ανεπίτρεπτη και προκλητική» ο πρόεδρος, Χριστόφορος Σεβαστίδης, ο Α’ Αντιπρόεδρος, Παναγιώτης Λυμπερόπουλος, ο Γενικός Γραμματέας, Νικόλαος Σαλάτας, κι άλλα έξι μέλη της ΕΔΕ, τα οποία φαίνεται πως επιμένουν στην ανάθεση της υπόθεσης σε εφέτη ανακριτή. Είναι χαρακτηριστικό δε πως δυο από τους υπ

Κάποιες στιγμές πρέπει να κάνεις δημόσιο απολογισμό. Είναι μια τέτοια στιγμή. Τα τελευταία χρόνια της κρίσης, αυτά που εκ των πραγμάτων έριξαν εμένα και τη δημοσιογραφική μου ομάδα σε ένα πεδίο έρευνας και αποκαλύψεως για το ποιος και πώς φταίει, έχω πάνω από 70 μηνύσεις και αγωγές. Του Κώστα Βαξεβάνη Ο λόγος που γίνονται αυτές οι μηνύσεις όπως καταλαβαίνει ο καθένας, δεν είναι η απονομή Δικαιοσύνης απέναντι «στο συκοφάντη δημοσιογράφο» όπως συνηθίζουν να λένε όσοι τις κάνουν, αλλά η προσπάθεια κάλυψής τους. Ως δημόσια πρόσωπα, ενώ έχουν υποχρέωση να απαντάνε σε όσα τους καταλογίζονται γιατί αυτό αποτελεί δέσμευσή τους από την ώρα που αναλαμβάνουν οικειοθελώς δημόσιο ρόλο , αυτοί επιλέγουν και την μήνυση και τη διαφήμισή της. Το στρίβειν δια…της μηνύσεως. Βγαίνουν και βρίζουν τον «συκοφάντη» τον «άθλιο που θα λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη», «τον γνωστό» που δεν λένε γιατί είναι γνωστός και ούτω καθ εξής. Ακόμη και ο πρώην πρωθυπουργός, έμαθε ότι μηνυόμαστε και πλάκωσε μαζί με το

του Πετρου Μακρή Εάν ο φιλόσοφος Θεόφραστος (371 - 287 π.Χ.) ανήκε στο συγγραφικό δυναμικό των ημερών μας είναι βέβαιο ότι θα εκπονούσε ένα επιπλέον ειδικό δοκίμιο στους 30 «Χαρακτήρες» του με τίτλο «Ο αδίστακτος».Το κίνητρο για το δοκίμιο αυτό θα ήταν πρωτίστως ο σημερινός Έλληνας πρωθυπουργός. Διότι: Τη μια ημέρα καταστρώνει, με τη βοήθεια στρατολογημένων ψευδομαρτύρων, σχέδιο χωρίς αποχρώσες ενδείξεις διάσυρμού, κοινωνικώς και σε ευρύτατη κλίμακα καταξιωμένων πολιτικών και κοινωνικών προσωπικοτήτων. (Δύο πρώην πρωθυπουργοί, οκτώ πρώην υπουργοί, ο επικεφαλής της κεντρικής κρατικής τράπεζας και ένας διακεκριμένος και άμεπτος ανώτατος δικαστικός). Στον κατάλογο των λασπόβλητων, δια του κυβερνητικού ανεμιστήρος προσωπικοτήτων, αναφέρεται... ντροπαλά με τα αρχικά Κάπα Πι και ένας «ημέτερος» νεοκυβερνητικός, αλλά και πασίγνωστος λιποτάκτης του σοσιαλδημοκρατικού χώρου: Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, για τον οποίον η «φτερωτή» του κυβερνητικού ανεμιστήρα λάσπης έπαθε εμπλοκή... Τη

του Στάθη Παχίδη Μέσα στα τόσα πολιτικά, ιστορικά, διπλωματικά και άλλα «σεντόνια», που γράφτηκαν για το Σκοπιανό, μία, στην κυριολεξία σεντονάτη, έρευνα του Ανδρολογικού Ινστιτούτου ήρθε να φωτίσει την επί τούτου αφώτιστη πλευρά του ακανθώδους ζητήματος: το ονοματολογικό των Σκοπίων φαίνεται ότι πυροδότησε την  ερωτική διάθεση των Ελλήνων  τον τελευταίο μήνα, με αποτέλεσμα σε στατιστικό δείγμα χιλίων ατόμων να αποδεικνύεται πως η ερωτική διάθεση μας διπλασιάστηκε από έξι (ωχχχχ…) μηνιαίες σεξουαλικές επαφές στις δώδεκα. Όποια κι αν ειν’ η αιτία, είτε η επίκληση του ενδόξου παρελθόντος είτε η διάθεση αντιπαράθεσης μεταξύ μας αλλά και με τους υπό βάφτιση γείτονες, το αποτέλεσμα μόνο θετικό είναι. Για βαφτίσι το ξεκινήσαμε, στο ομοιοκατάληκτο εκ του γάμου προερχόμενο καταλήξαμε. Από τον πάτο της μιάμισης φορά τη βδομάδα πήγαμε στο ευπρεπές τρις – ουδείς βγαίνει αλώβητος από την οκταετία της Κρίσης, ακόμη και εμείς οι -σιγά το καλσόν- απόγονοι του Διονύσου. Πώς να είναι κανείς ε

του Τζον Χένλεϊ(*) Δύσκολοι καιροί για τους σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης. Τα κεντροαριστερά κόμματα αντιμετωπίζουν νέες απειλές την επόμενη Κυριακή, όταν οι Ιταλοί θα ψηφίσουν στις πρώτες βουλευτικές εκλογές ύστερα από πέντε χρόνια και οι Γερμανοί θα μάθουν αν το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ενέκρινε ένα νέο συνασπισμό με τους χριστιανοδημοκράτες της Αγγελα Μέρκελ. Οι δύο ψηφοφορίες αποτελούν την τελευταία δοκιμασία για μια κεντροαριστερά που πολιορκείται τόσο από τα δεξιά της όσο και από τα αριστερά της και βρίσκεται σε πλήρη υποχώρηση. Στη Γαλλία και στην Ολλανδία έχει σχεδόν εξαφανιστεί, στη Γερμανία έχει εξευτελιστεί, ενώ ακόμη και στο παλιό σκανδιναβικό της οχυρό αγωνίζεται να επιβιώσει. Στην Ιταλία, ένα εκλογικό σύστημα που δεν έχει δοκιμαστεί αναμένεται να οδηγήσει σε ένα «μετέωρο κοινοβούλιο», πολύμηνες διαπραγματεύσεις και στο τέλος τη συγκρότηση ενός ασταθούς συνασπισμού της Δεξιάς και της Αριστεράς, με ενδεχόμενη συμμετοχή της Λέγκας του Βορρά. Οι τελευταίες δημοσκοπή

του Θανάση Τσιριγώτη Οι εθνικοαστικές επιδείξεις δύναμης του Ερντογάν στη διπλανή χώρα, τόσο απέναντι στην Κύπρο σ' ό,τι αφορά τα θαλάσσια κτήματά της, όσο και απέναντι στην Ελλάδα με αφορμή το Αιγαίο και τα νησιά του, αναμφίβολα δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητα και «αβρόχοις ποσίν». Οπωσδήποτε όμως επαναφέρουν, έστω στρεβλά και επώδυνα, το ζήτημα των συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας και θα ήταν εξόφθαλμος στρουθοκαμηλισμός αν τα προσπερνούσαμε ή αν τα αντιμετωπίζαμε με τη διασκεδαστική όσο και ανόητη αναρχική εφεύρεση πως «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». Αν ήταν έτσι τότε το έδαφος ανήκει στα σκουλήκια του και κακώς ανοίγουμε πηγάδια για να ξεδιψάσουμε και να ποτίσουμε! Μόνο μια απολίτικη αντίληψη θα υποστήριζε ότι οι αλλαγές συνόρων στη φάση των οξύτατων ανταγωνισμών δεν φέρνουν τον πόλεμο στην αυλή μας και μόνον όποιος δεν ξέρει δράμι από τη νεότερη βαλκανική ιστορία προσπερνάει το ζήτημα «μ' ελαφρά πηδήματα». Σε ό,τι μας αφορά, ποτέ δεν υποκρύψαμε πως γ

του Δημήτρη Δανίκα Σα να με  βάρεσε κατακούτελα κεραυνός εν αιθρία. Σα να  βλέπω εφιάλτη  από σενάριο  της  πιο   νοσηρής  κινηματογραφικής  φαντασίας. Σα να έχω μεταφερθεί  στο  πιο ανάλγητο  γεωγραφικό  σημείο της Αφρικανικής  Ηπείρου Να καταλάβω  ότι  η   αποζημίωση για κάθε εξωκοινοβουλευτικό υπουργό  είναι περιορισμένη  και   αρκετά  χαμηλή, συγκρινόμενη  με την αντίστοιχη   βουλευτή που έχει αναλάβει  υπουργικά καθήκοντα Αν δεν κάνω λάθος η αμοιβή του πρώτου,  του εξωκοινοβουλευτικού,  είναι της τάξεως των δύο χιλιάδων plus.  Ενώ η αντίστοιχη του  βουλευτή είναι τέσσερις  χιλιάδες  συν δύο  χιλιάδες   για την  υπουργική  του αποζημίωση.  Οι  αριθμοί δεν είναι   ακριβείς  γιατί δεν  περιλαμβάνονται  διάφορες  αποζημιώσεις  για  διάφορα  έξοδα και παραστάσεις Να καταλάβω  ακόμα τον παραλογισμό  αυτού του  κυβερνητικού  εγκεφάλου που προκειμένου να βελτιωθεί  η  αμοιβή των εξωκοινοβουλευτικών  υπουργών πρότεινε μια  διάταξη  με την οποία  το κράτος επιχορηγεί ενοίκια  για τις

«Πίσω από το ηθικό πλεονέκτημα συνήθως κρύβεται ανήθικη πλεονεξία» λέει ο πρωταγωνιστής Καρφί με σκίτσο του στο Facebook εξαπολύει ο Αρκάς για τη ρητορική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ περί του ηθικού πλεονεκτήματός της που δέχθηκε ισχυρό πλήγμα μετά το προκλητικό επίδομα ενοικίου συνολικού ύψους 23.000 ευρώ που εισέπραξε η Ράνια Αντωνοπούλου αλλά και τη διάταξη βάσει της οποίας έγινε αυτό. Ο πρωταγωνιστής του σκίτσου λέει χαρακτηριστικά: «Πίσω από το ηθικό πλεονέκτημα συνήθως κρύβεται ανήθικη πλεονεξία».   Σε δεύτερο σκίτσο ο Αρκάς κάνει ένα σχόλιο για τις συνέπειες που μπορεί να έχουν οι συνεχόμενοι λάθος κυβερνητικοί χειρισμοί με τον πρωταγωνιστή να παρατηρεί: «Αν κάνεις ένας λάθος κατηγόρησε κάποιον άλλον. Αν κάνεις πολλά λάθη κατηγόρησε το σύστημα. Αν τα κάνεις εντελώς σκατά, πήγαινε σε εκλογές».

Στο χωριό μου θα το έλεγαν «έκοψε άλυσο», αλλά ας το γράψω πιο κομψά. Ο Αντώνης Σαμαράς, πρώην πρωθυπουργός, βουλευτής επί δεκαετίες και θεωρητικά υπεράνω μικροτήτων εξαιτίας του πολιτικού του ρόλου, κατέθεσε μήνυση και ζήτησε να συλληφθώ με τη διαδικασία του αυτοφώρου. Μετά τη μήνυση στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, τον υπουργό Δημήτρη Παπαγγελόπουλο και τους Εισαγγελείς που απλώς πήραν τις καταθέσεις των μαρτύρων που κατέθεσαν εναντίον, τώρα μηνύει και εμένα. του Κώστα Βαξεβάνη  Το σημαντικότερο είναι  γιατί με μήνυσε . Μετά την κυκλοφορία του  Documento της Κυριακής  που αποκάλυπτε πως στο σκάνδαλο της Novartis, υπάρχουν τρεις νεκροί και η υπόθεση αρχίζει να θυμίζει NOOR 1,  αναγνώστης  μου έστειλε  φωτογραφία στην οποία εμφανίζει το Σαμαρά  να λέει «όποιος ανοίγει το στοματάκι του θα έχει την τύχη του Μαυρίκου. Το αισθάνομαι». Η φωτογραφία είναι από το βίντεο της προεκλογικής συνέντευξης του Σαμαρά όπου είχε πει το γνωστό «ο ΣΥΡΙΖΑ θα χάσει το αισθάνομαι». Τη φωτογραφία αυτ

Της Έφης Τριήρη etriiri@naftemporiki.gr Το νέο «πρόσωπο» της Κίνας φτιάχνεται αργά και σταθερά, την ώρα που η εξωτερική πολιτική του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ αφήνει κενά σε πολλά ζητήματα, όπως στο εμπόριο, την κλιματική αλλαγή αλλά και τη διεθνή διπλωματία. Το «τιμόνι» της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του πλανήτη το κρατά σταθερά ο Σι Τζινπίνγκ, πρόεδρος της Κίνας από το 2013, που αναδεικνύεται στον πιο επιβλητικό από κάθε άλλo Κινέζο ηγέτη από την εποχή του Μάο Τσετούνγκ.  Χθες, το κυβερνών Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας άνοιξε τον δρόμο για την παραμονή, επ’ αόριστον, του 64χρονου Σι Τζινπίνγκ στην εξουσία, προτείνοντας την κατάργηση του άρθρου στο κινεζικό Σύνταγμα που προβλέπει μόνο δύο θητείες. Η κίνηση αυτή θα επιτρέψει λοιπόν στον σημερινό πρόεδρο να παραμείνει στην εξουσία πέραν του 2023, οπότε λήγει η δεύτερη θητεία του.  Γνωστός για τη σκληρή στάση του σχετικά με τη διαφθορά και το άνοιγμά του σε οικονομικές μεταρρυθμίσεις, ο κ. Σι προώθησε έναν ευρύτερ

του Χρήστου Γιανναρά Τ​​ο 1875, το περιοδικό «Ασμοδαίος» στην Αθήνα (των Ροΐδη, Αννινου, Σουρή, Μητσάκη) χαρακτήριζε το τότε ελλαδικό κρατίδιο «χρυσαλλίδα» (: όχι πια κάμπια, αλλά ούτε ακόμα πεταλούδα – δεν είναι πια Ελλάδα, αλλά ούτε ακόμα Ευρώπη). Εκατόν σαράντα τρία χρόνια από τότε, δύο σχεδόν αιώνες από την Εθνεγερσία, η παρομοίωση εξακολουθεί να ισχύει. Η αδυναμία να συντελεστεί η ποθούμενη μετάλλαξη παγιώνει έναν ανεξέλεγκτο διπολισμό, εξόφθαλμη σχιζοφρένεια. Για να συντελεστεί η μετάλλαξη, προϋποτίθεται σαφής η επίγνωση: ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να γίνουμε. Τετρακόσια χρόνια απαιδευσίας της πλειονότητας του πληθυσμού είχαν αφήσει άθικτη τη γνησιότητα και ρωμαλεότητα της λαϊκής παράδοσης (με εκπληκτικά επιτεύγματα στην αρχιτεκτονική, στη δημώδη ποίηση και μουσική, στους κοινωνικούς θεσμούς). Ομως το δίλημμα: Ελλάδα ή Ευρώπη προϋπέθετε ενημερότητα, γνώσης - σπουδής εξοπλισμό σε ευρύτατη πληθυσμική κλίμακα προκειμένου να διαμορφωθεί «κοινή γνώμη». Στα μάτια του απλού

του Παντελή Μπουκάλα  Του πήρε ένα χρόνο αλλά τα κατάφερε: Κατετάγη 44ος και τελευταίος στον κατάλογο της προεδρικής αξιοσύνης, που ανακοινώθηκε προ ημερών από 170 Αμερικανούς ιστορικούς, ειδικευμένους στην ιστορία των προέδρων.  Βαθμολογικά έσχατος ως τώρα ήταν ο Τζέιμς Μπιουκάναν, καταδικασμένος «εις τον πάτο της Ιστορίας», για να παραφράσουμε Διονύσιο Σολωμό, επειδή απέτυχε να σταματήσει τον εμφύλιο. Και ιδού που ο Ντόναλντ Τραμπ τον ξεπέρασε, πλην από την ανάποδη, και του απέσπασε τα πρωτεία της αναξιότητας. Σίγουρα θα έχει ήδη πληροφορηθεί ότι αριστεία τέτοιας λογής δεν προσφέρονται για πανηγυρισμούς. Και να πεις ότι του τα επιδαψίλευσαν τίποτε προκατειλημμένοι δημοσιογράφοι ώστε να τους καταχερίσει με το τουίτερ του; Εδώ μιλάμε για επιστήμονες. Στην κλίμακα σπουδαιότητας, και με άριστα το 100, ο νυν πρόεδρος βαθμολογήθηκε με το απογοητευτικό 12,34, ενώ ο Μπιουκάναν έχει καπαρώσει οριστικά ένα 15,09. Μία από τις αιτίες της ταχύτατης τραμπικής καταβαράθρωσης, όπως εξηγή

Το σχόλιο της ημέρας με το πενάκι του Γιάννη Δερμεντζόγλου. 

του Γιώργου Καρελιά Ας αρχίσουμε με ένα ιστορικό παράδειγμα. Το 1984 η Νέα Δημοκρατία, απελπισμένη από την συντριπτική ήττα που είχε υποστεί το 1981 (εθνικές εκλογές) και την επανάληψή της το 1984 (ευρωεκλογές) επέλεξε για αρχηγό της τον μέχρι πριν από λίγα χρόνια πολιτικό έπηλυ Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, για να αντιμετωπίσει την «λαίλαπα ΠΑΣΟΚ» του Ανδρέα Παπανδρέου. Ουσιαστικά εξέλεξε έναν αντι-Ανδρέα. Ο Μητσοτάκης πολιτεύθηκε με γνώμονα να πάρει την ρεβάνς, κομματική και προσωπική (ήταν γνωστή η προδικτατορική σύγκρουση των δύο). Απέτυχε το 1985. Τα κατάφερε το (και «βρώμικο» αποκληθέν) 1989 και ακολούθησαν όσα ακολούθησαν. Ομως, η ρεβάνς ήταν πρόσκαιρη και εντέλει δεν ωφέλησε ούτε το κόμμα ούτε τον ίδιο. Ο Ανδρέας επανήλθε στην κυβέρνηση το 1993, το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε άλλα 12 χρόνια, ο Μητσοτάκης έφυγε από την ενεργό πολιτική. Τι σχέση έχει αυτό το ιστορικό παράδειγμα με το σήμερα; Εχει, αν και στη σημερινή περίοδο κυριαρχήσει ο στόχος της ρεβάνς. Ας το ξεκαθαρίσουμε: —Στην υπ