Οι εκπρόσωποι των δικαστών έχουν αλλεργία στους καθρέφτες
Αντί να θέσουν το δάχτυλο επί τον τύπο των ήλων των πραγματικών συνταγματικών προβλημάτων επέλεξαν να κινηθούν ως... αξιωματική αντιπολίτευση, κινδυνεύοντας πλέον από τον εξοστρακισμό των πυρών τους
Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους. Και για να έχουμε καλούς λογαριασμούς, όταν ένας φορέας κάνει συνολικές τοποθετήσεις θα πρέπει να βλέπει και τα πράγματα σφαιρικά, να μην κρατάει μόνο ό,τι θεωρεί πως τον συμφέρει.
Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων λόγου χάριν, όταν αποφασίζει να επιτεθεί στην κυβέρνηση και να την κατηγορήσει για προσπάθεια “υποταγής και χειραγώγησης”, αναφέροντας ότι κυβερνητικά στελέχη “εκτοξεύουν καθημερινά αστήρικτες κατηγορίες σε βάρος Δικαστών και Εισαγγελέων για μεροληπτικές αποφάσεις και ύπαρξη σκοπιμοτήτων” επιχειρώντας έτσι “να τρωθεί το κύρος της Δικαιοσύνης”, δεν μας τα λέει και πολύ καλά.
Γιατί εάν οι κατηγορίες που εκτοξεύουν βουλευτές και υπουργοί είναι “αστήρικτες”, όπως διατείνεται η συντεχνιακή ένωση των δικαστών και των εισαγγελέων, αυτό θα έπρεπε να καταδειχθεί, με την παρουσίαση των στοιχείων που δείχνουν εν τοις πράγμασι το αστήρικτο των κατηγοριών.
Με τις γενικές διατυπώσεις όμως που επέλεξαν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των δικαστών η ουσία εξοβελίζεται από την δημόσια συζήτηση και οι δικαστές κάνουν αυτό για οποίο κατηγορούν την κυβέρνηση: καταφεύγουν σε “βολικούς μονολόγους”.
Αλήθεια, τι μπορεί να σκεφτεί ένας απλός άνθρωπος όταν πληροφορείται ότι, σύμφωνα με τους δικαστές του Αρείου Πάγου, όποιος εργαζόμενος κάνει επίσχεση επειδή επί μήνες δεν πληρώνεται για την εργασία του, είναι δυνατόν υπό όρους να θεωρηθεί ότι... παραιτήθηκε;
Και τι μπορεί να σκεφτεί αυτός ο ίδιος απλός άνθρωπος, ή οποιοσδήποτε άλλος... μη απλός, όταν μαθαίνει ότι σύμφωνα πάντα με τους δικαστές του Αρείου Πάγου η πολύμηνη μη καταβολή του μισθού... δεν είναι βλαπτική μεταβολή για τον (απλήρωτο) εργαζόμενο;
Να το πούμε λοιπόν και εμείς απλά και μετά να μιλήσουμε για τις “αστήρικτες κατηγορίες”: ένας εργαζόμενος επί πέντε, επτά, δέκα μήνες, δεν πληρώνεται, ή παίρνει κάποια ψίχουλα “έναντι”. Αυτό ο Άρειος Πάγος το θεωρεί “οικονομική δυσπραγία” του εργοδότη αλλά όχι “βλαπτική μεταβολή” για τον εργαζόμενο.
Δηλαδή, το να δημιουργείται άμεσο ζήτημα επιβίωσης ΔΕΝ είναι βλαπτικό. Το να μένουν απλήρωτοι οι λογαριασμοί και να έχεις να σε κυνηγάει ο ένας και ο άλλος ΔΕΝ είναι βλαπτικό. Και προφανώς ΔΕΝ είναι βλαπτική η διακοπή του ρεύματος για παράδειγμα ή οι κατασχέσεις από την Εφορία που μπορεί να ακολουθήσουν.
Και όταν, σε τέτοιες καταστάσεις, ο εργαζόμενος, που δεν έχει πλέον την υλική και ψυχολογική δυνατότητα να συνεχίσει να δουλεύει απλήρωτος, προχωρήσει σε επίσχεση, μπορεί και να θεωρηθεί ότι παραιτήθηκε (!) λύνοντας ακόμα περισσότερο τα χέρια του... δυσπραγούντος εργοδότη.
Και όλα αυτά, εάν δεχτούμε το σκεπτικό των συνδικαλιστών δικαστών, που επιτηδείως απέφυγαν να μιλήσουν για πραγματικές υποθέσεις και πραγματικά προβλήματα, ΔΕΝ δείχνουν μονομέρεια, ΔΕΝ δείχνουν μεροληψία και ΔΕΝ καταδεικνύουν σκοπιμότητες.
Δυστυχώς για τους εκπροσώπους της συντεχνίας όμως, κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να συμφωνήσει μαζί τους. Και αυτό αρκεί για να πάνε στον βρόντο οι βολές τους.
(Φωτό: Sooc)
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος
http://news247.gr/
Σχόλια