ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

της Αγγελικής Σπανού Αυτά θέλει ο κόσμος; Κόμματα και πολιτικοί πριν αποφασίσουν τι θα πουν και τι θα κάνουν ψάχνουν να βρουν τι ζητούν οι κάτω - είναι κομμάτι του προβλήματος. Προσπαθούν να ικανοποιήσουν το λαϊκό αίσθημα και να κατέβουν όσο πιο χαμηλά χρειάζεται για να φτάσουν κοντά στο εκλογικό σώμα. Τα μέσα είναι ίδια ανεξάρτητα ιδεολογικού προσδιορισμού: Παροχολογία, υποσχεσιολογία, δημαγωγία, πελατειασμός, κολακεία του ακροατηρίου, διέγερση εθνικιστικών συνδρόμων, μετάθεση ευθύνης, κατασκευή εξωτερικού εχθρού και καλλιέργεια της ανορθολογικής αισιοδοξίας ότι είναι απλό και εύκολο να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο. Η λογική που διαπνέει το πολιτικό σύστημα είναι ότι η κατάκτηση της εξουσίας γίνεται μόνο μέσα από την εξαπάτηση, με τα προεκλογικά ψέματα που αποκαλύπτονται μετεκλογικά, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια συνειδητή αποπλάνηση αφού κανείς δεν πιστεύει κανέναν: Ούτε οι πολίτες θεωρούν πως ακούν την αλήθεια, ούτε οι πολιτικοί θεωρούν ότι ο λαός στον οποίο υποκύπτουν

γράφει ο pitsirikos Σε πολύ δύσκολη θέση βρίσκονται ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ενόψει των επερχόμενων εκλογών που απειλούν να βάλουν τέλος στην πολιτική τους καριέρα. Ο Αντώνης Σαμαράς ετοιμάζεται να επιστρέψει στο σπίτι του, ενώ ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα κάνει καριέρα στα δικαστήρια. Σύμφωνα με πηγές από το Μέγαρο Μαξίμου, ο Αντώνης Σαμαράς έχει αντιληφθεί επιτέλους πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποτελεί βαρίδι που μειώνει διαρκώς το ποσοστό της Νέας Δημοκρατίας και απειλεί τον ίδιο με πολιτικό αφανισμό, αλλά δεν ξέρει τι να κάνει. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει αφηνιάσει επειδή αντιλαμβάνεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση, και θα είναι εγκληματικό και αυτοκτονικό λάθος του ΣΥΡΙΖΑ αν δεν οδηγήσει τον Ευάγγελο Βενιζέλο στο ειδικό δικαστήριο. Ο μόνος τρόπος να διασωθεί πια ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Με αυτό τον τρόπο, η κυβέρνηση Σαμαρά θα διατηρηθεί στην εξουσία. Αν ο Σαμαράς καταφέρει να πείσει τους βουλευτές της Νέας Δημοκ

του Σταύρου Χριστακόπουλου Κυβέρνηση εθνικής ενότητας με αλλαγή πρωθυπουργού ζήτησε ο τρυφερός βλαστός της Δεξιάς Απόστολος Τζιτζικώστας, ώστε να γίνει χωρίς παρατράγουδα η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και να μην χρειαστούν βουλευτικές εκλογές.   Με άλλα λόγια, το νέο αστέρι του ευρύτερου «καραμανλισμού» θεωρεί πως ο Σαμαράς είναι  εμπόδιο  και για τον σχηματισμό της προεδρικής πλειοψηφίας των 180 βουλευτών και, κυρίως, για την παράταση του κυβερνητικού βίου. Συνεπώς χρειάζεται ένα πρόσωπο  κοινής αποδοχής  ως πρωθυπουργός ώστε να επιτελεστούν τα παραπάνω.   Η ατάκα του Τζιτζικώστα στον ραδιοφωνικό  Alpha 989  έρχεται αμέσως μετά τη... δήλωση του  Αντώνη Σαμαρά  στην ημερίδα για τα 40 (χρόνια) της Ν.Δ. στη Χαλκιδική «Δεν είμαι κουρασμένος», για την οποία πολλοί θεώρησαν ότι απευθυνόταν στον παρόντα στην εκδήλωση πρώην πρωθυπουργό  Κώστα Καραμανλή , τον οποίο σημάδεψε ο χαρακτηρισμός «κουρασμένος».   [Για την Ιστορία: Ο χαρακτηρισμός αυτός οφείλεται σε δημοσίευμα της  Real N

του Στάθη Σ. Περιμένοντας την Τρόικα.  Για μιαν ακόμα φορά. Τι θα μας πει; τι θα της πούμε; τι θα αποφασίσουν; τι θα κάνουμε; - απασχολούν όλα αυτά τα ερωτήματα τους πολίτες στην Αγορά; Ελάχιστους. Ολοι γνωρίζουν τις  απαντήσεις . Και τη  διαδικασία . Το έργο  έχει παιχθεί πολλές φορές.  Με όλο και πιο πολλά θύματα ανάμεσα στους θεατές. Αλλά  δεν είναι μόνον αυτό. Δεν είναι μόνον ότι οι πολίτες γνωρίζουν κι ότι πλέον δεν ελπίζουν, είναι ότι έχουν τραβηχτεί άλλος στη φτώχεια του, άλλος στη δυστυχία του, άλλος στην αγωνία του, σε μιαν εποχή όπου ακόμα και το περίφημο εκείνο  πενία τέχνας κατεργάζεται  δείχνει να μη φελάει, καθώς  λίγοι πια έχουν το σθένος να μηχανευθούν κάτι, παρά αμήχανοι οι περισσότεροι, περιμένουν την ώρα τους μπροστά στην αδηφάγο  Μηχανή . Περιμένοντας την Τρόικα  - στην πραγματικότητα ουδείς την περιμένει, εκτός απ’ τα  δουλικά της , τα ανδρείκελα που θα λάβουν τις διαταγές της -  αυτές είναι  οι «διαπραγματεύσεις» -  κάθε φορά  υψώνονται «κόκκινες

του Νίκου Μπογιόπουλου Σε συνέντευξη  της στον «Real FM» η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη δήλωσε χτες ότι στην Ελλάδα επικρατεί κανονική Δημοκρατία και όχι σοβιετική, όπως τόνισε…      Συμφωνούμε  απόλυτα με τη κυρία Βούλτεψη. Ορισμένες – πρόχειρες – αποδείξεις για την ορθότητα της διαπίστωσης της κυρίας Βούλτεψη είναι και οι εξής:     Πρώτο:   Αν δεν υπήρχε κανονική Δημοκρατία στην Ελλάδα δεν θα ήταν δυνατόν να ψηφιστεί ένα Μνημόνιο με μόλις 151 ψήφους στη Βουλή. Το Μάη του 2010 η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το Μνηµόνιο. Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ ότι το Μνηµόνιο συνιστά συν τοις άλλοις µια σύµβαση διεθνούς χαρακτήρα της Ελλάδας µε διεθνείς οργανισµούς. Αλλά γι’ αυτού του τύπου τις συµβάσεις το Σύνταγµα περιλαµβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους.  Το άρθρο 28 του Συντάγµατος προβλέπει αυξηµένη πλειοψηφία 180 ψήφων  για την κύρωσή τους από τη Βουλή. Η κανονική Δημοκρατία, όμως, τσαλαπάτησε ακόµα και το Σύνταγµά της. Ετσι δια χειλέων του (και συνταγµα

του Αργύρη Κωστάκη Μια κοινωνία που σέρνεται  όπως εκείνα τα ζόμπι στις ταινίες του «μετρ του τρόμου»,  ντε Λαουρέντις . Άνθρωποι που έχουν παραδοθεί άνευ όρων στην «επανάσταση» του φραπέ από τη σύνταξη του παππού.  Στην αποχαύνωση  των τηλεπωλήσεων με βιβλία αθανασίας και επιβίωσης στον… επερχόμενο πόλεμο με τους εξωγήινους.  Στα κινήματα  «δεν πληρώνω».  Στο βόλεμα  του δημοσίου με πλαστά χαρτιά. Στον χουλιγκανισμό της εξέδρας των γηπέδων. Στη βία  του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.  Στην ψεύτικη «σιγουριά»  της καταγγελίας χωρίς πρόταση.  Στο σύγχρονο εμφύλιο  «δεξιών και Συριζαίων». Στο ρόλο  του πελάτη με «χρήμα» την ψήφο και «προϊόν αγοράς» από τα κόμματα – «μαγαζιά», ψεύτικες υποσχέσεις για δουλειά, αύξηση μισθών και συντάξεων, διαγραφή χρεών και δανείων, θέσπιση χιλίων δόσεων στην εφορία, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα. Άλλωστε, ακόμη περιμένουμε το τσάμπα wi fi σε όλη την Ελλάδα! Το μόνο που απομένει πάνω στην απελπισία τους  – τώρα που πλησιάζουν εκλογές – είναι οι πολ

Του Κώστα Βαξεβάνη Θυμάμαι μερικά από τα επίθετα που απέδωσαν στον Χρήστο Λαμπράκη μετά τον θάνατό του. Ευπατρίδης, δημοκράτης, σεμνός, κύριος. Κάποια από αυτά είχε τρέξει να αποδώσει και ο Σταύρος Θεοδωράκης, τότε που περηφανευόταν για τη σχέση του με το συγκρότημα και δεν επιχειρούσε να το πνίξει στο Ποτάμι. Αφού είχε γράψει για κρασιά που είχαν πιεί μαζί και χειρόγραφα που του αφιέρωσε κατέληγε πως ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν  «σαφής, ευγενής, σύντομος». Δεν θέλω να αδικήσω ούτε τον Λαμπράκη, ούτε αυτούς που τον θαύμαζαν. Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίσω. Θα επαναλάβω όμως εντελώς ορθολογιστικά αυτό που είχα πει κάποτε σε κάποιον ο οποίος τον θαύμαζε και συνήθιζε να λέει πως ο Λαμπράκης ήταν τόσο σεμνός που κυκλοφορούσε με ένα σαραβαλάκι και παλιά παπούτσια: «αφού του έφτανε ένα παλιοαυτοκίνητο και ένα κομμάτι ψωμί για να ζήσει, αφού είχε τέτοια αυτάρκεια, γιατί ήθελε τόσο πολύ να έχει μια οικονομική αυτοκρατορία η οποία μάλιστα μαζί με τον ίδιο να κυβερνούν την Ελλάδα;». Ο Λ

του Θανάση Καρτερού Προσέξτε: Είναι κοινή διαπίστωση ότι η συγκυβέρνηση χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Είναι κοινή πεποίθηση η επικείμενη ήττα της. Είναι κοινή εικόνα οι καθημερινές έριδες στο εσωτερικό της. Είναι κοινό μυστικό ότι έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Και παρ' όλα αυτά δεν συμβαίνει αυτό που ο Σαμαράς είχε την ελπίδα να συμβεί στο τελευταίο ταξίδι του στο Βερολίνο. Η συνομιλήτριά του δεν συγκινείται από το δράμα της ασφυξίας του. Και δεν του δίνει ούτε το α από την ανάσα που προσδοκούσε. Γιατί; Αναρωτιούνται οι προσκείμενοι. Δεν είναι αυτός που επέβαλε όλα τα γερμανικά νούμερα; Δεν υπήρξε ο πιο θερμός θιασώτης της πολιτικής Μέρκελ; Δεν μετάνιωσε δημοσίως για όσα είχε πει κατά των Μνημονίων; Πώς λοιπόν τώρα, που οι βάρβαροι είναι επί θύραις, η πολιούχος καγκελάριος αρνείται όχι μόνο να δώσει ανάσα, αλλά και να πει έστω μια καλή κουβέντα της προκοπής; Και αρκείται στο τσιφούτικο, ότι στην Ελλάδα υπάρχουν οπωσδήποτε αρκετά θετικά μηνύματα ότι πιθανώς η χώρα θα μπορούσε ν

σκίτσο του Πάνου Μαραγκού του Γιώργου Δελαστίκ Με άδεια χέρια  γύρισε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς από το Βερολίνο. Τίποτε δεν του έδωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ ώστε να το επιδείξει στον ελληνικό λαό ως μια κάποια υποτυπώδη επιτυχία. Επρεπε να το περιμένουν στο Μέγαρο Μαξίμου. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή να πάει κάποιος στην καγκελαρία και να ελπίζει ότι θα αποσπάσει τη συγκατάθεση για χαλάρωση των μέτρων λιτότητας. Απλούστατος ο λόγος . Ο Βόλφ­γκανγκ Σόιμπλε έχει ετοιμάσει φέτος ισοσκελισμένο γερμανικό προϋπολογισμό για πρώτη φορά εδώ και... 45 χρόνια, από το 1969!!! Πρέπει να είναι πολιτικά αφελής κάποιος για να νομίσει ότι αυτήν ακριβώς τη στιγμή που η Μέρκελ πετυχαίνει έναν δύσκολο στόχο, θα ήταν ποτέ δυνατόν να πει «ναι» σε φοροελαφρύνσεις του Σαμαρά. Η γερμανική Δεξιά  έχει σερβίρει στους Γερμανούς φορολογούμενους το παραμύθι ότι οι λαοί του ευρωπαϊκού Νότου παίρνουν τα λεφτά που τους δίνει δήθεν η Γερμανία και τα κάνουν... σου

σκίτσο του Ηλία Μακρή του Χρήστου Γιανναρά Η καταγγελία δεν προήλθε από δημοσιογράφο ούτε από ιδιώτη αρθρογράφο – «είδη» παντελώς αμελητέα για τους ασκούντες την εξουσία. Προήλθε (και δεν είναι η πρώτη φορά) από ανώτατο κρατικό λειτουργό επιφορτισμένον να ασκεί, εκ μέρους της κοινωνίας και για την προστασία της, τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης. Βεβαίως, στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η καμουφλαρισμένη με δημοκρατικές επιφάσεις δικτατορική κομματοκρατία περιφρονεί απροσχημάτιστα κάθε θεσμό προστασίας του πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και τη μέγιστη κοινωνική κατάκτηση, το Συμβούλιο της Επικρατείας, να την αμφισβητούν απροσχημάτιστα (και ατιμώρητα) υπουργοί του σημερινού, διεκπεραιωτικού αλλοδαπών εντολών, κυβερνητικού σχήματος. Να τους εξοργίζει (αντί να τους ενθουσιάζει ως δημοκράτες) η «παρέμβαση της Δικαιοσύνης στον τρόπο που η κυβέρνηση νομοθετεί». Στις 17.9, ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και πρώην αρεοπαγίτης κ. Λέανδρος

Του Περικλή Κοροβέση Το 1941, δύο νεαροί αντιφασίστες βρίσκονταν εξόριστοι από τον Μουσολίνι στο νησί Βεντοτένε. Στην ιταλική Γυάρο δηλαδή. Ο πόλεμος θέριζε την Ευρώπη. Και όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο, αναγκαστικά παίρνεις θέση. Δεν μπορεί να είσαι ψύχραιμος και να κάθεσαι να διαβάζεις τα «χοντρά» βιβλία που δεν είχες καιρό να διαβάσεις όταν ήσουν ελεύθερος. Θέλεις να νικήσει η δική σου αντιφασιστική πλευρά και να συντριβεί ο αντίπαλος. Αυτοί οι δύο νεαροί, ο Αλτιέρο Σπινέλι και ο Ερνέστο Ρόσι, σκέφτηκαν διαφορετικά. Η έννοια του έθνους οδηγεί στον εθνικισμό και από εκεί αναγκαστικά στον πόλεμο. Και έγραψαν ένα διάσημο μανιφέστο που πια είναι δύσκολο να βρεθεί: «Για μια Ευρώπη Ελεύθερη και Ενωμένη». Το 1946, ο Σπινέλι παίρνει την πρωτοβουλία και δημιουργεί μια κίνηση για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη. Δηλαδή, ένα είδος Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης, με κεντρική κυβέρνηση, αλλά με σχετική αυτονομία σε κάθε χώρα. Η ιδέα αυτή δεν είναι καινούργια. Ηδη από την εποχή του Διαφωτισμού, η

του Πάνου Φ. Κακούρη Λαμβάνοντας υπόψη τη λίστα των προαπαιτούμενων του μνημονίου, τις θέσεις της κυβέρνησης, όπως προκύπτουν από διαρροές, τις θέσεις της τρόικας και τον κίνδυνο ανά πάσα στιγμή να γίνουν εκλογές μέχρι το Μάρτιο, είναι δύσκολο να προβλέψει κανείς αν, πότε και πώς θα ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση με τους εκπροσώπους των δανειστών. Με βάση την ελληνική πολιτική εμπειρία, εάν η κυβέρνηση έχει στο μυαλό της να προσφύγει σε εκλογές ή οσφραίνεται κίνδυνο να οδηγηθεί σε αυτές, από τις εξελίξεις, δεν πρόκειται να δεχτεί να λάβει μέτρα, πριν απ’ αυτές, για το ασφαλιστικό, την απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, τις απολύσεις στο δημόσιο τομέα, τις μειώσεις μισθών στο Δημόσιο κ.λπ. Η τρόικα, από την πλευρά της, επιμένει στην τήρηση των εγγεγραμμένων στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, εντός των προθεσμιών, που σημαίνει πως όλα τα παραπάνω θα πρέπει να υλοποιηθούν τώρα, μέχρι το τέλος Νοεμβρίου, συνθέτοντας έναν πραγματικό εφιάλτη για την κυβέρνηση. Η κατάσταση όμ