Κάνε και συ σεξ με τον Κασιδιάρη, μπορείς...

γράφει το κορίτσι του διπλανού portal

Σας αγαπώ, σας εκτιμώ, παίδες μου αγαπημένοι, αλλά παραδεχτείτε το: είστε υποκριτές του κερατά. Γιατί μου απορείτε που μια γκομενίτσα (με μεταπτυχιακά!) γούσταρε Κασιδιάρικο στυλάκι: μαύρο γυαλί, προτεταμένη σιαγών από το αναβολικό, περιφρόνηση στο τρελαμένο μάτι, χέρι νευρικό έτοιμο να βαρέσει από κουνούπι μέχρι τη μάνα του. Πρώτα απ’ όλα τι θα πει μεταπτυχιακά; Πας εκεί, βάζεις τον πατέρα σου να ξεπουληθεί να σε πληρώνει να κάνεις μπάφους επί ένα χρόνο στα Βερολίνα, τα Παρίσια και τα Λονδίνα ενώ εσύ εμβαθύνεις (εις βάθος απροσμέτρητο) το κοινωνιολογικό φορτίο του φιλμ «Σκύψε, ευλογημένη», γράφεις κι ένα dissertation με θέμα «προσβάλλοντας το θρησκευτικό συναίσθημα: όψεις αισθησιακής πρόκλησης στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» και αυτό σε μετατρέπει ξαφνικά σε γαμάτο, ψαγμένο και ενδιαφέρον άτομο; ΛΟΛ, ρε φίλε. Η συζήτηση αυτή, δηλαδή η διαφορά της συσσώρευσης της γνώσης από την κατάκτηση της σοφίας, είναι παλιότερη και από τα κάρα αλλά ποιος ασχολείται- πλάκα με κάνεις τώρα; Η πολύ σκέψη καταστρέφει το κυνήγι του βιογραφικού.

Έπειτα ξεχνάτε τα βασικά: Το τι σκατά είμαστε (μέρος του οποίου είναι το τι σκατά βρίσκουμε ερεθιστικό και σέξι) προσδιορίζεται από τα οικογενειακά/κοινωνικά στανταράκια με τα οποία κονταροχτυπιέται το βρέφος εκ γενετής. Το κοριτσάκι πρέπει να είναι γλυκούλι, χαμογελαστούλι και υποτακτικούλι για να είναι θηλυκούλι. Το εκνευρισμένο, επιθετικό και ηγετικό κοριτσάκι δεν είναι κοριτσάκι, είναι λαχαναγορίτης. Το αγοράκι αντίθετα οφείλει να είναι (τύπου) λαχαναγορίτης: μπρατσώδης, κυνικός, χαστουκοδιανομέας, περιληπτικά μιλώντας Α male. Οι ρομάντικες και οι ήπιοι είναι ύποπτοι για αδερφές. (Σόρι που στερεοτυπώ αγρίως, παίδες μου αγαπημένοι, αλλά δεν το κάνω εγώ, η κοινωνία ψεύτρα με αναγκάζει.)

Η παθητικότητα και η υποταγή είναι μέρος της αναγκαστικής μας εκπαίδευσης, κοριτσάρες –ελπίζω να το 'χετε πρεφάρει αυτό τουλάχιστον. Πάντα ήταν και ακόμα είναι το νούμερο ούνο ελκυστικό γυναικείο χαρακτηριστικό. Γι' αυτό και ανέκαθεν χέζονταν στα φράγκα οι συγγραφίνες της μπορντοροδοκόκκινης γραφής, οι Μπάρμπαρες Κάρτλαντ με τις σατέν ψυχές, που έβαζαν μπροστά τη φάμπρικα με τις αιθέριες υπάρξεις που λέγονταν Έμιλυ και ερωτεύονταν αγρίως τον άγριο (και πλούσιο βεβαίως-βεβαίως) Τζον Σαρπ, κοφτερό σα λεπίδι και εκδικητικό σαν την καταιγίδα. Το ότι αυτός ήταν λίγο σκατόψυχος, λίγο κυνικός, λίγο πέφτουλας, ε, το 'τρωγε η Έμιλυ γιατί αυτή είναι η φύση του (πλούσιου και γυμνασμένου) άντρα.

Αυτά γράφονταν στον 20ό αιώνα σε όλο τον πολιτισμένο (και απολίτιστο) κόσμο ανεξαιρέτως διότι μία είναι η Έμιλυ, παίδες μου αγαπημένοι, και οι κλώνοι της κυκλοφορούν εις όλας τας χώρας. Στον 21ο αιώνα που άλλαξαν μεν τα ήθη αλλά καθόλου η ουσία, η Έμιλυ η παρθενοπιπίτσα πέταξε το λουλουδάτο φουστανάκι της και έβαλε ένα κάπως ξέκωλο που αναδεικνύει το μπούστο της. Το παπουτσάκι από φλατ μπαλαρίνα έγινε δεκαπεντάποντο στιλέτο, η Έμιλυ έγινε έξπερτ στο oral sex και αυτό ήταν όλο. Μην τρελαθούμε και στις αλλαγές και ζαλιστεί το κοινό μας. Τώρα ο Τζον Σαρπ άνοιξε επιτέλους τα χαρτιά του και είπε ανοιχτά στη μαλάκω την Έμιλυ (που δεν καταλάβαινε από υπονοούμενα επί δεκάδες χρόνια) τι πραγματικά γουστάρει: να δένει και να δέρνει. Και η μικρή (αλλά κρυφοπουτανίτσα) Έμιλυ αποφάσισε να υποταχτεί γλυκά ελπίζοντας ότι δείρε-δείρε θα μαλακώσει ο Τζον και θα γίνει λιγότερο Σαρπ.

Τις ελεύθερες ώρες τους οι Έμιλυ αυτού του κόσμου στέλνουν γράμματα σε βιαστές, αιμομίχτες και παιδόφιλους ελπίζοντας ότι με τη γλυκιά και υποτακτική αγάπη τους θα μεταμορφώσουν το κτήνος σε πρίγκιπα για να ζήσουν μαζί happily ever after. Τσουβάλια γράμματα φτάνουν στις φυλακές ασφαλείας όλου του κόσμου στους Τζον Σαρπ που ξέφυγαν λίγο και παράδεσαν και παράδειραν. Το ότι ακόμα ο γυναικείος πληθυσμός το κάνει χωρίς να συνειδητοποιεί γιατί βρίσκει τόσο ακατανίκητα σέξι όλα τα καθάρματα με αφήνει άφωνη –ακόμα κι εμένα τη φιλόσοφερ.

Αυτά και διακόπτω γιατί εκνευρίστηκα και όταν εκνευρίζομαι χάνω τη θηλυκότητά μου. Κλείνοντας όμως θέλω να ενημερώσω όλες σας κοριτσάρες ότι δείρε-δείρε μαλακώνει μόνο αυτός που δέρνεται και όχι αυτός που δέρνει. Α, ναι, και το χταπόδι επίσης!

ΠΗΓΗ: www.protagon.gr