Κάποτε στην Αμερική...

Tου Παντελη Μπουκαλα

Να ήξερε άραγε ο Μιτ Ρόμνεϊ πού πέφτει η Ελλάδα πριν πέσει στα βαθιά για να ανταγωνιστεί τον Μπαράκ Ομπάμα, σαν υποψήφιος των Ρεπουμπλικανών; Να ήξερε σε ποια ήπειρο ανήκει η χώρα μας, πριν του συστήσουν οι σύμβουλοί του να χρησιμοποιεί την Ελλάδα σαν σκοτεινό αντιπαράδειγμα στις φωτισμένες ομιλίες του; Ας πούμε πως οι πιθανότητες είναι μισές μισές, για να ’μαστε κομμάτι γενναιόδωροι, αλλά και για να πάρουμε τα μέτρα μας. Για να μη βρεθούμε δηλαδή κατηγορούμενοι για προσβολή πλανηταρχικής προσωπικότητας, αν εκλεγεί ο νέος Ελλαδολόγος, και μπούμε στο τιμωρητικό στόχαστρό του. Αν εμπιστευτούμε τη σιγουριά μας πως ανέκαθεν και διά παντός είμαστε το κέντρο του κόσμου (με κέντρο του κέντρου το χωριό του καθενός μας), θα συμπεράνουμε ότι ο πολυάσχολος πλην υποφορολογούμενος κ. Ρόμνεϊ γνωρίζει πού κείται το κέντρο του πλανήτη, τη διακυβέρνηση του οποίου διεκδικεί. Στο ίδιο πόρισμα θα καταλήξουμε αν υποθέσουμε ότι παρακολουθούσε κανονικά τα μαθήματά του. Ισως λοιπόν στην «Παγκόσμια Ιστορία» άκουσε για κάποια άνσιεντ Γκρικ και τους Γκρικ της και, παρά τη ζάλη των μπίζνες, κάτι συγκράτησε η μνήμη του. Αλλά και αν φανταστούμε ότι κάποια στιγμή είδε ωραίους κίονες σε κάποιο δημόσιο κτίριο και ρώτησε πόθεν και προς τι, ή ότι έπεσε σε μια από τις είκοσι δύο αμερικανικές πόλεις με το όνομα Ατίνα και ξαναρώτησε πόθεν και προς τι, θα φτάσουμε πάλι σε φιλελληνικό συμπέρασμα: Ναι, ο κ. Ρόμνεϊ ξέρει πού βρισκόμαστε. Αν όμως εικάσουμε ότι κατέχει τη μέση παιδεία του μέσου Αμερικανού (εν αντιθέσει με τις αριστοτελικές μεσότητες, τις δημοσκοπικές δεν τις συμμερίζομαι, τις υιοθετώ απλώς χάριν της συζητήσεως), σύμφωνα τουλάχιστον με ό,τι μας δείχνει το ίδιο το αμερικανικό σινεμά, τότε θα πληγεί η εθνική μας περηφάνια. Διότι ο «μέσος» κ. Ρόμνεϊ θα είναι γεωγραφικά κατατοπισμένος όσο η κ. Μέρκελ: Πρόσφατα, σε γερμανικό σχολείο, της ζητήθηκε να δείξει στον χάρτη το Βερολίνο κι έδειξε τη Μόσχα. Ξέρει δεν ξέρει την Ελλάδα ο υποψήφιος πρόεδρος, μάλλιασε η γλώσσα του να την αναφέρει σαν να την ξέρει. Σαν να ξέρει τι δηλαδή; Ο,τι του είπαν, ό,τι μπόρεσε να καταλάβει και ό,τι κατάφερε να συγκρατήσει, ή μάλλον ό,τι τον βόλευε να συγκρατήσει: Οτι πρόκειται για κακόφημη χώρα, εξαθλιωμένη, με τα οικονομικά της σε μαύρο χάλι, τους ανθρώπους της να πένονται μαζικώς, να μην έχουν εθνικό σύστημα υγείας (αλλά αυτό μάλλον δεν τον ενδιαφέρει) ούτε δημόσια σχολεία (αυτό θα τον κατασυγκίνησε) κ.λπ. Γι’ αυτό και βεβαιώνει συνεχώς τους (επίσης γνώστες) ακροατές του ότι «η Αμερική δεν θα γίνει Ελλάδα», λέγοντας τη λέξη Γκρις με απέχθεια, περιφρόνηση και φρίκη, σαν να λέει Ντάρβιν, κόμιουνισμ ή Κάστρο. Απαξιώνοντας, προσβάλλοντας και ευτελίζοντας. Να ’ναι καλά ο πολυχρονεμένος. Εστω κι έτσι, μας δίνει ένα μάθημα. Και ίσως τσιγκλίσει τον εγωισμό μας. Και τον εγωισμό των Ελληνοαμερικανών. Γεγονός που θα του κοστίσει περισσότερο. ΠΗΓΗ: εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ