Φτάνει με τα ημιτελή!

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Ο ένας φέρεται ως ένοχος, ο άλλος συνελήφθη, του αλλουνού του έδωσαν αναβολή, στην παράταση της άνοιξης θα κριθεί ο άλλος. Παράλλος χρωστάει ένα ασύλληπτο ποσό, κι ο γνωστός χρωστάει απλώς της Μιχαλούς, αλλά δε στήνεται γι' αυτόν μια ιδιαίτερη ιστορία, ένα αληθοφανές σενάριο. Βαφτίζονται οι συμμορίες από το ένα έως το επτά και «συνδέονται» τα πάντα: αυτοκτονίες, κακές παρέες, ελιξίρια νεότητος. Οποιος τα αντέχει όλα αυτά κοιτάζει την τσέπα του και την ευρίσκει ελλειμματική. Για να ηρεμήσει αμέσως, αφού δε βρίσκεται στο «κενό» της εκατομπενηντάρας, ωστόσο το ΦΠΑ που οφείλει τον στέλνει στο δικαστή. Και ένας συνεχής, βαρύς μονόλογος ιστορεί τα «πάθη του εγκλήματος»: ιστορίες που συνδέονται μεταξύ τους σε τόσο ημίτρελο βαθμό, ώστε φτάνεις να πιστεύεις το καθετί και την ενοχή του καθενός. Δεν είναι παπαγαλάκια αυτοί που διαδίδουν την έκπτωση των αξιών. Είναι και οι θείες, οι συνάδελφοι στο στρατό, ο περιπτεράς, ο εξάδελφος - ποιητής - οδοντίατρος. Ακόμη χειρότερα, αν τύχει και συναντήσεις έναν «ηθικώς ξεπεσμένο» τύπο, που πιστεύει ότι είναι αθώος, σου εξακοντίζει άλλα τόσα ονόματα, φίλων και εχθρών σου, ενώ από το μισοκοίταγμα καταλαβαίνεις ότι είσαι και εσύ μέσα στο κόλπο. Είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργεί ο στίχος του Σεφέρη, ενός ποιητή που «έγλειφε» για να πάρει το Νομπέλ, τρομάρα μας: «φόβος κι έχτρα ζευγαρώναν/ και γέμιζαν τη χώρα φόβο κι έχτρα».

Αρνούμαι απλώς, ως μόνη λογική αντίδραση στη ματωμένη μάζα που εξεμεί πληροφορίες και παίζει τον ανθρώπινο εγκέφαλο, να αποδεχτώ τα ημιτελή δολοφονήματα. Αν έχω να σημειώσω υπερβάσεις, συγγένειες ύποπτες ή απλώς υπάρχουσες, να ξεκινήσω ένα μυθιστόρημα, για το συρτάρι, απόρρητο, και να γράφω το καθετί για τον καθέναν και την καθεμία. Ωσπου να τελειώσουν οι δίκες, οι εφέσεις, οι αναιρέσεις και οι προσωπικές εξομολογήσεις, δηλαδή σε ένα διάστημα από τρία έως δεκατρία χρόνια από την «ολοκλήρωση» μιας υπόθεσης, δικαστικής ή παραπεμπτικής, θεωρώ τους πάντες αθώους. Ακόμη κι αν τους βρήκαν με μαχαίρι που στάζει από το αίμα ενός παρακείμενου νεκρού. Είναι αθώοι, κι ώς τότε, αν δεν πείθομαι, τους παραπέμπω στο μυθιστόρημα εντός του συρταρίου. Δε θέλω να ακούσω και να συνδέσω φήμες για τον Πιτσιρίκο και τον Τατσόπουλο, επειδή κάθε λέξη που άρχιζε από «Γιοσάκης» στην περασμένη δεκαετία ήταν φορτωμένη ενοχή και σήμερα συνεχώς και σε πρώτη ευκαιρία αθωώνεται. Δεν ποιώ ένοχον τον Παπαγεωργόπουλο και τον Παναγιώτη Ψωμιάδη, επειδή κανένας δεν έτυχε στα τελευταία πενήντα χρόνια να μου περιγράψει έναν αυτοδιοικητικό ως αθώο. Περιμένω να ολοκληρωθεί η υπόθεση με τον Καραμπέρη και δε χαραμίζω τους τρούλους του Βατοπεδίου με τα χάσματα στα κελιά του. Τελεία και τέρμα. Δεν κακολογώ αυτόν που χρωστάει πολλά στο Δημόσιο, επειδή δεν ξέρω τι πλήρωσε από την κωλότσεπη σε υπάλληλο που έπαιζε τον θεότυφλο και ο οποίος ποτέ δε θα βγει στις εφημερίδες. Θέλω να υπάρξουν τα απαράγραπτα δικαιώματά μου: να ζήσω μια δυστυχισμένη, βατεμένη και ανόητη ζωή, χωρίς να ενοχλήσω κανέναν.

www.agelioforos.gr