Γ΄ Σ.Σ. : Χώρος ιστορικής μνήμης

 

 Την «απόδοση στις τοπικές κοινωνίες στρατοπέδων που δεν χρησιμοποιούνται τώρα από τη στρατιωτική υπηρεσία», υποσχέθηκε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Ε. Βενιζέλος  κατά τη συνάντησή του με τους 14 δημάρχους της Βορειοδυτικής Θεσσαλονίκης στις 9 Ιανουαρίου στο δημαρχείο της Νεάπολης. Τόνισε μάλιστα τη «σημασία που έχει τελικά ο πολίτης, η κάθε οικογένεια, το κάθε παιδί, να έχει ένα χώρο στον οποίο να μπορεί ν’ αναπτύσσει τη δραστηριότητά του και να νιώθω ότι η πολιτεία ασχολείται μ’ αυτό, ασχολείται με την αναβάθμιση της καθημερινότητάς του»-και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης, θα προσθέταμε, όταν π.χ. μιλάμε για το στρατόπεδο του Παύλου Μελά ή του Γ΄ Σ. Στρατού.

Ως Σαλονικιός, γνωρίζει βέβαια ότι  στο χώρο του Γ΄ Σ. Στρατού ήταν   εγκατεστημένα τα γραφεία-άντρο της χουντικής  ΚΥΠ στην πόλη μας, τα «πέτρινα χρόνια» της επτάχρονης τυραννίας.

Σ’ αυτό το χώρο είχε το στρατηγείο του ο Διοικητής της ΚΥΠ ο διαβόητος στρατηγός Στέφανος Καραμπέρης. Εδώ κατέστρωνε τα σχέδιά του για την εξόντωση των αντιπάλων της χούντας.  Από εδώ κινούσε τα νήματα των ασφαλιτών, των ΕΣΑτζήδων και των υφισταμένων του βασανιστών-αξιωματικών. Για τη δράση του αυτή καταδικάστηκε μαζί  με τους  πρωταίτιους του πραξικοπήματος.

Στα μπουντρούμια και τα κελιά της ΚΥΠ πόνεσαν, μάτωσαν και σακατεύτηκαν δεκάδες αγωνιστών.

Ανάμεσά τους και ο Γιώργος Τσαρουχάς, βουλευτής της ΕΔΑ, από τους κορυφαίους αντίπαλους της χούντας, που άφησε την τελευταία του πνοή κατά τη διάρκεια φρικτών βασανιστηρίων το πρωί της 9^ης Μαΐου 1968, στα 56 του μόλις χρόνια.

Δυστυχώς στα χρόνια της μεταπολίτευσης ο χώρος αυτός έγινε ορμητήριο του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια - δηλ. αυτών που «άναψαν το πράσινο φως» και στήριξαν με κάθε τρόπο τη χούντα - αντί να αναγορευθεί σε τόπο ιστορικής μνήμης, όπως ο αντίστοιχος του πρώην ΕΑΤ-ΕΣΑ στην Αθήνα.

Αυτό το ιστορικό χρέος επιβάλλεται να εκπληρώσει η σημερινή κυβέρνηση,  έστω και με καθυστέρηση 35 και πλέον χρόνων από την πτώση της χούντας, ως ελάχιστο δείγμα σεβασμού και αναγνώρισης προς τις αγωνιστικές, δημοκρατικές παραδόσεις της πόλης μας. Μια πόλη στην οποία η Αντιδικτατορική Αντίσταση παραμένει ακόμα άστεγη και άπορη, παρά το βαρύ τίμημα που πλήρωσε - τρεις δολοφονημένοι αγωνιστές, πεντακόσιοι «προληπτικώς» εκτοπισμένοι, εκατοντάδες καταδικασμένοι από τα Έκτακτα Στρατοδικεία.

Παράλληλα, στον ίδιο χώρο, στο εφιαλτικό «χειρουργείο» της πρώην ΚΥΠ πρέπει να λειτουργήσει αρχείο με υλικό που αφορά στην επτάχρονη δικτατορία και ό,τι προηγήθηκε και οδήγησε σ’ αυτήν: πρακτικά και αποφάσεις του Διαρκούς και Έκτακτου Στρατοδικείου, αλλά και των δικαστηρίων που δίκασαν τους δολοφόνους-βασανιστές της χούντας  στη μεταπολίτευση, προκηρύξεις, παράνομος τύπος, ενθύμια και φωτογραφίες, κείμενα και δραστηριότητες του πολιτικού κόσμου και οτιδήποτε άλλο συμβάλλει στο να μείνει  ζωντανή η πρόσφατη ιστορία του τόπου μας, ώστε να γίνει κτήμα των νεώτερων γενεών.

Μια δημοκρατική πολιτεία δεν πρέπει να εξαντλείται στη διεκπεραίωση επετειακών εκδηλώσεων, αλλά να παίρνει πρωτοβουλίες που θα εκφράζουν το δημοκρατικό φρόνημα του ελληνικού λαού και θα εξασφαλίζουν ώστε οι αγώνες του, ειδικά οι πιο πρόσφατοι, να συναρθρώνονται με την καθημερινή του ζωή.

Αυτό το νόημα έχει το αίτημα που υπέβαλαν και προς το νέο υπουργό Εθνικής Άμυνας αγωνιστές της Αντιδικτατορικής Αντίστασης. Ένα αίτημα που αποτυπώνει την αγωνία τους να μην καταντήσει η ιστορία  νεκρό γράμμα στις σελίδες των  σχολικών  βιβλίων, αλλά ζώσα πραγματικότητα και πηγή εθνικής αυτογνωσίας, σε πείσμα όσων κηρύσσουν ένοχα την επιλεκτική μνήμη ή τη λήθη.

 του Τριαντάφυλλου Μηταφίδη

Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης